Λιγότερη η οικονομική βοήθεια προς την εκπαίδευση παγκοσμίως

Όσοι ενδιαφέρονται για την εκπαίδευση είναι αδύνατον να σταθούν αδιάφοροι απέναντι στο τι επικρατεί παγκοσμίως στο χώρο αυτόν. Πόσω μάλλον όταν η κατάσταση κάθε άλλο παρά θετική είναι – ούτε καν στάσιμη.

Σύμφωνα με την πρόσφατη (Ιούνιος 2014) αναφορά του EFA (Education for All), από το 2010 και μετά παρατηρείται πτώση στην παροχή βοήθειας για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Κι αυτό ενώ 250 εκατ. παιδιά ακόμα μαθαίνουν τα βασικά, ενώ μόλις τα μισά από αυτά έχουν πάει τουλάχιστον τέσσερα χρόνια στο σχολείο! Επίσης, υπάρχουν αρκετές χώρες που έχουν ανάγκη οικονομικής στήριξης, προκειμένου να εκπληρώσουν τις εκπαιδευτικές υποχρεώσεις τους. Κι αυτό, τη στιγμή που το 2012 υποχώρησε η αναπτυξιακή βοήθεια προς την εκπαίδευση, ενώ και η γενικότερη κατάσταση δεν προβλέπεται καθόλου αισιόδοξη.

Όπως δείχνει και ο πίνακας 1, ενώ από το 2002 μέχρι το 2010 υπήρχε σταθερή αύξηση στην παροχή βοήθειας για εκπαιδευτικούς σκοπούς, από το 2010 και μετά παρατηρείται μείωση άνω του 1%.

Μάλιστα, συνολικά η βοήθεια προς την εκπαίδευση έχει πέσει στο 8,7% έναντι 10,2% το 2010 (πίνακας 2), ενώ την ίδια περίοδο υπήρξε αύξηση στην παροχή οικονομικής βοήθειας στον τομέα της υγείας, η οποία έφτασε το 14% (από 13%).

Για να συνεχίσουμε με τους αριθμούς, σημειώνουμε ότι 57 εκατ. παιδιά και 69 εκατ. έφηβοι παραμένουν εκτός σχολείου, ενώ την ίδια στιγμή ο τομέας της βασικής εκπαίδευσης έχει υποστεί μια μείωση της τάξης των $627 εκατ. μεταξύ 2011 και 2012 – επίπεδα του 2008.

Η μεγαλύτερη πτώση αφορά την ανατολική και δυτική Ασία, όπου η δαπάνη έπεσε στο 26% μεταξύ 2010 και 2012, όπως δείχνει ο παρακάτω πίνακας.

Οι δύο χώρες, όπου έγιναν οι μεγαλύτερες μειώσεις όσον αφορά τη βασική εκπαίδευση είναι η Ινδία (μείωση κατά $278 εκατ.) και το Πακιστάν (μείωση $60 εκατ.). Πρόκειται για χώρες που περιλαμβάνονται στα πέντε κράτη με τα περισσότερα παιδιά εκτός σχολείου, ενώ η οικονομική βοήθεια παίζει σημαντικό ρόλο στη λειτουργία και βελτίωση του εκπαιδευτικού τους συστήματος.

Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, μεταξύ 2012 και 2013 η βοήθεια αυξήθηκε κατά 6%, ωστόσο αναμένεται να υπάρξει στάση από το 2014 και μετά. Από την άλλη, το 2011, ο Γενικός Γραμματέας του Global Education First Initiative του ΟΗΕ είχε θέσει ως στόχο η εκπαίδευση να φτάσει να λαμβάνει το 4% τουλάχιστον της βραχυπρόθεσμης ανθρωπιστικής βοήθειας. Ωστόσο το 2013 το ποσοστό αυτό μόλις που έφτασε το 2% (το οποίο, θα πρέπει να σημειωθεί, αποτελεί βελτίωση έναντι του 1,4% που καταγράφηκε το 2012).

Αν η παιδεία αποτελεί το μόνο δρόμο για την έξοδο από τη φτώχεια και την ανέχεια και την πορεία προς την ανάπτυξη, είτε μεσοπρόθεσμα είτε, κυρίως, μακροπρόθεσμα και διαρκώς, τότε τα στοιχεία αυτά θα πρέπει να μας κάνουν να ανησυχήσουμε για το μέλλον ενός κόσμου, όπου θα μεγαλώσουν και θα ζήσουν τα παιδιά μας.

Μιχάλης Κατσιμίτσης, PhD